آئین مستان

فرات و که دیدم جلو چشمام

 به یاد غم خیمه افتادم

به یاد چشای پر از اشکِ

رقیه دم خیمه افتادم

به یاد لبای ترک خورده

نگاه رباب و علی اصغر

به یاد گلوی پر از زخم و

گلایی که دارن میشن پرپر

نوشتم رو دل دریا که ارباب من تشنۀ آبه

زدم زانو جلو ابرا که ارباب من تشنۀ آبه

بزن بارون به این صحرا که ارباب من تشنۀ آبه

'"حلالم کن اگه آب به خیمه نرسید'"

نگاه کن چجوری زمین خوردم

 نگاه کن چجوری علم افتاد

نگاه کن حسین جان چه آتیشی

توی دامن این حرم افتاد

حرم بی علمدار اگه باشه

میگن دیگه پشت و پناهش رفت

همه میگن الان حسین تنهاست

آخه تکیه گاه سپاهش رفت

زدم رو به همه دنیا که ارباب من تشنۀ آبه

شدم شرمنده زهرا که ارباب من تشنۀ آبه

به من دیگه نگید سقا که ارباب من تشنۀ آبه

'"حلالم کن اگه آب به خیمه نرسید'"

چقدر آسمونو قسم دادم

بباره روی خشکی لبهات

نشد که نشد قطرۀ آبی

 بیارم برای کبوترهات

چجوری میتونم بیام خیمه

همین جا رها کن ابالفضلو

حلایت از خواهرم میخوام

یه دنیا دعا کن ابالفضلو

ببین چشمام پر از خونه که ارباب من تشنۀ آبه

میخونم باز غریبونه که ارباب من تشنۀ آبه

امید من به بارونه که ارباب من تشنۀ آبه

نوشتم رو دل دریا که ارباب من تشنۀ آبه

زدم زانو جلو ابرا که ارباب من تشنۀ آبه

بزن بارون به این صحرا که ارباب من تشنۀ آبه

'"حلالم کن اگه آب به خیمه نرسید'"

رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
میخواهم از آن ساقی عاشق بنویسم
نم نم به خروش آیم و هق هق بنویسم
دل خون شد و از معرکه دلدار نیامد
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد.....
در هر قدمت هر نفست جلوه ی ذات است
وصف تو فراتر ز شعور کلمات است
ر حسرت لبهای تو لبهای فرات است
عالم همه از این همه ایثار تو مات است
از علقمه با دیده ی خونبار نیامد
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد.........
سقا تویی و اهل حرم چشم به راهت
دل ها همه مست رجز گاه به گاهت
هر چند تو بودی و عطش بود و جراحت
دلواپس طفلان حرم بود نگاهت
سقای ادب جلوه ی ایثار نیامد
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد.........
افتاد نگاه تو به مهتاب دلش ریخت
وقتی به دل آب زدی آب دلش ریخت
فرق تو شکوفا شد و ارباب دلش ریخت
با سجده ی خونین تو محراب دلش ریخت
صد حیف که آن یار وفادار نیامد
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد.........

چشم تو دیدم و چشمِ تَرِ من ریخت به هم

حال با وضعِ سر تو،سر من ریخت به هم

نه علمدارِسپاهم،که سپاهم بودی

تا تو پاشیده شدی،لشکرِ من ریخت به هم

مادرم آمده بالای تَنِ بی دستت

از به هم ریختنت،مادرِ من ریخت به هم

قبل از آنی که تنم زیر سُم اسب رود

ازتماشای تنت،پیکرِ من ریخت به هم

صحبت از معجر زینب شده از جا برخیز

حرف معجر شده و خواهر من ریخت به هم

بی تو ناموسِ مرا در مَلَاءِ عام برند

غیرت الله ببین، دختر من ریخت به هم

دامن کشان رفتی،دلم زیر و رو شد...

چشم حرامی با،حرم روبرو شد...

بیا برگرد خیمه، ای کَسُ کارم

منو تنها نگذار ای علمدارم

آب به خیمه نرسید،فدایِ سرت

حسین قامتش خمید،فدایِ سرت

از غصه آب شدم

خونه خراب شدم

شرمنده ی تو و

طفلِ رباب شدم

مادر اومده،بالا سرم

غرق خون شده،پا تا سرم

محشری شده برابرم

ای برادرم

اگه بره سرم رو نیزه ها

فدا سر تمومِ بچه ها

پاشو برو عزیز برادرم

کسی نره به سمت خیمه ها

سراسر شورم و احساس

منم فرزند خیر الناس

مثه ارباب منم میگم

بنفسی انت یا عباس

پی روضت عمری آوارم

با تو محشر راحت کارم

هوامو داره خود زهرا

آخه من کلب علمدارم

ای دریای فضل و ایثار و ادب

ای شاگرد رزم قتال العرب

ابوفاضل یا باالفضل.......

تویی ساقی، تویی ساغر

 تویی عباس نام آور

بهم خورده صف دشمن

 غضب کردی مثه حیدر

تو امیری پرچمت بالاس

 زیر دستت کل این دنیاس

اینه ذکر حضرت مهدی

 رحم الله عمی العباس

ماه آل هاشم ای عالی نسب

ای شاگرد رزم قتال العرب

ابوفاضل یا باالفضل.......

جوانمردی شده مستت

 پسر فاطمه هستت

همه عالم دخیل تو

 علم دلدادۀ دستت

شاه شمشاد قدان عباس

یم لطف بی کران عباس

به خدا در عرصه مردی

 تویی مرد قهرمان عباس

دنیا دنیا زیبایی یا للعجب

ای شاگرد رزم قتال العرب

ابوفاضل یا باالفضل.......

جان و روح دلهایی تو

 مثل مولا یکتایی تو

تا روز حشر سقایی تو

 سقای یکتی دلهایی تو

نور چشم حیدر هستی

 تنهایی یک لشکر هستی

غوغا هستی محشر هستی

تا محشر در لشکر حیدر هستی

""ای علمدار حسین، ای علمدار حسین

 ای علمدار حسین ابالفضل""

نور چشم حیدر هستی

تنهایی یک لشکر هستی

غوغا هستی محشر هستی

تا محشر در لشکر حیدر هستی

گشتی ما را پیدا کردی

 پیدا کردی شیدا کردی

چشم ما را دریا کردی

 دریایی شیدا را پیدا کردی

""ای علمدار حسین، ای علمدار حسین

 ای علمدار حسین ابالفضل""

من بر عشقت ایمان دارم

 با چشم تو پیمان دارم

عباسیم تا جان دارم

با جان بر این پیمان ایمان دارم

بر دامنت دستم عباس

دل بر لطفت بستم عباس

مست اسمت هستم عباس

 از عطر نام تو مستم عباس

""ای علمدار حسین، ای علمدار حسین

 ای علمدار حسین ابالفضل""

این اشک روضه دُر و الماس من

واجب تر از نون شبم شد واسه من

کاشکی بگه ام البنین اقا به تو

کارشو راه بندازی زود عباس من

عباس من ماه شب تاره

عباس من تنها علمداره

عباس من دست گرفتارو

 من میدونم خالی نمیذاره

عباس علمدار حسین مولا مدد................

دریا کنارت قطره ای افتاده ام

از رود ها و دجله ها دل کنده ام

تنها به شوق روی ماهت دلربا

تنها به عشق دیدن تو زنده ام

ای باوفا و مه لقا و مه جبین

شد خادم درگاه تو روح الامین

اسمت شده ورد لب اهل سما

دستت گره وا کرده از اهل زمین

شهره به شاه با وفا هستی

مثل علی مشکل گشا هستی

در کربلا هستی علمدار و

فرمانده کل قوا هستی

عباس علمدار حسین مولا مدد................

آرامشی دارم میون روضه هات

حس میکنم هستی و هستم کربلا

از بس که خوبی مهربون باید بگم

ای جون من جون همه عالم فدات

بر زلف تو دل عمری زنجیره

روزیشو از دست تو میگیره

آقا یقین شده واسه من اینکه

خوش بخت اون که با تو میمیره

وقتی که زیر بیرق ایستادم

یعنی که دل رو دست تو دادم

ممنونتم آقا هوا داری

توی گرفتاری تویی یادم

عباس علمدار حسین مولا مدد................